Ze kijken naar je. Met iets gooien doen ze vooralsnog niet. Maar kijken doen ze allemaal.
Bejaarden groeten meestal met een “goeie dag”, en zelden zonder knikje, vanop de dorpel die de warmte van de waanzin scheidt. Postbodes en thuismama’s groeten opgewekt, een bekend gezicht zoekend onder de helm en bril. Maar de echt wantrouwige blikken komen van de jong-gepensioneerden. Wie is die man, die jonge veertiger die op een goddeloos moment van de week -een dinsdagvoormiddag- in fietskledij op een bergfiets kan zitten zweten? Te jong voor het pensioen, te gezond voor de ‘ziekenkas’, te vroeg voor ploegenarbeid. Te zwaar voor een profsporter.
Ik kan hun argwaan wel plaatsen. Als gezonde mannen van arbeidsgeschikte leeftijd op een overduidelijke werkdag al niet bijdragen aan het pensioen, op wie kunnen ze dan nog rekenen? Telkens ze een krant openslaan komt er een jaar bij in de levensverwachting. En dan zit de actieve bevolking recreatief te sporten? Op een dinsdagvoormiddag nog wel.
De kans bestaat dat ik het zelf ben die zich ter verantwoording roept. Een vrijwillig einde maken in oktober aan dik 17 jaar ononderbroken keihard werken, na 2 heel intensieve jaren van crisis management en verandering, en op zoek gaan naar iets nieuws – het was geen gemakkelijke keuze. Maar het ‘resetten’ van een stel hersenen dat al die tijd zonder pauze was ingesteld op intellectuele uitdaging, plichtsbesef, ambitie en ondernemingszin blijkt nog minder evident.
Geniet ervan zolang het duurt. De beste en moeilijkste opdracht die ik van mijn dierbaren en sympathisanten ooit gekregen heb. Niet enkel omdat een nieuwe job dient gevonden. Maar vooral omdat een “goeie dag” plots volgens totaal andere maatstaven wordt gewaardeerd.
Elke dag naar huis rijden met het gevoel dat je iets hebt kunnen (helpen) verwezenlijken. Dat is nog altijd mijn credo over job satisfaction. Daar moet ik nu een heel andere invulling aan geven.
Als u dus een jonge veertiger ziet worstelen met de wind, in fietskledij op een terreinfiets, op een dinsdagvoormiddag ergens in het Hageland: wens hem een “goeie dag”. Heeft hij u toch niet opgemerkt? Dan is dat enkel omdat hij zijn hoofd leeg moet laten waaien.
En als u hem de laatste paar honderd meter alleen ziet demarreren, bijna sprinten, om thuis voor de garage vol in de remmen te gaan, dan moet u weten dat elke snelle kilometer, elke gewonnen seconde toch een beetje tijd is die hij kan terugstelen van wat achter hem ligt.
Sociaal digitaal van het eerste uur. Marketing/communicatie- en mensenleider met een hart. Altijd zoekend naar waarde(n).
Filip Aerts blogt 
Geef een reactie