Sponsen broekjes

Het socialisme heeft een historische kans laten liggen.
Er is geen symbool, geen enkel ander object dat democratiserender en egaliserender werkt dan een naadloos om de billen zittend épongeke.
Geen inspiratieloze roos, geen agressieve gebalde vuist kan daar iets tegenover zetten.

De jongere lezer behoeft wellicht enige duiding. Het sponsen broekje houdt geen enkel verband met de post-modernistische en flink Magritte-iaanse animatieheld Spongebob Squarepants. (Voor wie het absurdistische karakter van laatstgenoemde in twijfel trekt: hij kan zich afdrogen, onder water op de bodem van de zee…)

Neen, een sponsen broekje vormt in alle opzichten exact het tegenovergestelde van de hoekige, visueel restrictieve pantalon van de Heer Spongebob.
(Een andere Dali-esque eigenaardigheid is namelijk dat ‘Bob niet opzwelt onder water. Wellicht omdat de tekenaars geen geloofwaardige uitkomst zien voor zijn te strakke broek.)

Het épongeke zit (in droge toestand…) altijd comfortabel en blijft met nauwelijks voelbare spanning vrolijk om je achterste zitten.
Wie er ooit één gedragen heeft als kind zal moeten toegeven dat het de meest geklede vorm van mentaal naaktlopen is.
Het is bovendien altijd kleurig, en het is compleet merkloos. Arm en rijk zien er precies hetzelfde uit in een sponsen broekje.

Vrijheid, gelijkheid. En broederlijkheid.

Want ook de ongemakken zijn perfect democratisch gelijk voor iedereen. Geen broek wordt natter en dus zwaarder om dragen na een fikse regenbui. Een natte sponsen broek kon je echt horen soppen, en ze kon uren blijven druipen.
Zoals het leven zelf, wanneer het lot tijdelijk stortregent op je bestaan. Samen strijdend. Brothers in Sponge.

Je kan je ook niet verbergen in een sponsen broekje. Geen pretenties, geen corrigerend ondergoed, geen verborgen wapens.
Alles is transparant en openbaar.

Als kind vonden we de spons een vanzelfsprekende keuze, maar bij de eerste puberale opstoot hebben we er snel-snel en niet zonder enige schaamte afstand van gedaan. Ik denk dat je vandaag zelfs geen kind van 10 nog in zo’n sponsen broekje krijgt, terwijl wij er ooit probleemloos de plechtige communieleeftijd mee haalden. (Het strekt de lezende sociologen tot aanbeveling geen spontane rondvraag bij jonge kinderen te organiseren over dit onderwerp, in België ligt dat toch nog wat gevoelig.)

Nochtans kan de sponsen kledij ons ook in het volwassendom nog goede diensten bewijzen.
Enige voorzichtigheid is daarbij geadviseerd: wanneer u het kleine meisje in sponsen broekje op het strand, in de vakantiefoto uit de jaren ’70, mentaal onvoorbereid extrapoleert naar +30 jaar later, dan kan dit zowel erg mee- als apocalyptisch tegenvallen.
Ik noem in beide gevallen geen namen, u hoeft niet aan te dringen.

Maar hoe verfrissend ontwapenend is het om je de kemphanen van de vaak vilaine politieke zandbak eens voor de geest te halen in een sponsen broekje, op pakweg zesjarige leeftijd.

De kleine Jean-Marie en Johan die op hetzelfde strand van Oostende rondhuppelen met een emmertje.
Laurette met chocoladevlekken rond de mond en op het épongeke, van het handen afvegen.
BDW met nat zand aan het broekje na een knullige val aan de waterlijn op Sint-Anneke.

De kleine Vladimir in een rood sponsen broekje, met zijn vriendjes van de vakantiekolonie, aan de oevers van de Zwarte Zee.
Toen al met ontbloot bovenlichaam.

FA

Epiloog: tijdens de research voor dit schrijven zag ik een artikel met de blije melding dat spons weer helemaal terug is. En je kan sponsen broekjes vinden bij 3Suisses online. Er is dus nog hoop.

Over filipaertsdigi

Sociaal digitaal van het eerste uur. Marketing/communicatie- en mensenleider met een hart. Altijd zoekend naar waarde(n).