Ik beken: ik ben al mijn leven lang een ‘petrolhead’. Liefhebber van snelle wagens sinds de kindertijd, en langdurig verslaafd aan de (relatieve) bewegingsvrijheid en het onbetwistbare comfort van de Duitse automobiel. Negen bedrijfswagens in achttien jaar werken.
Tot voor kort.
Sinds een half jaar werk ik op tien minuten wandelen van het station Antwerpen-Berchem. Een plaats die door de onhandige verkeersdriehoek Leuven-Brussel-Antwerpen met de auto gewoon lastig bereikbaar is tijdens de spits.
Ik koos voor de trein. Een transportmiddel dat ik na mijn studententijd zo ver mogelijk links liet liggen. Ondanks de groeiende files was de aantrekkingskracht van ‘den ijzeren weg’ onbestaande.
Ja, ik reisde voor mijn werk vaak met de Eurostar en Thalys naar Londen en Parijs. Maar dat telt niet: het was altijd in eerste klasse, en het is met inbegrepen eten en drinken eigenlijk gewoon vliegen in business class, met meer beenruimte, een stopcontact voor de laptop, en in een vliegtuig dat niet opstijgt.
Die treinrit van het Hageland naar Antwerpen was een ontdekking. Een verademing zelfs. Ook met een korte overstap in Aarschot, en na een uiteindelijk permanente upgrade naar eerste klasse (omdat het voorzien van voldoende capaciteit blijkbaar nog altijd moeilijk is voor de maatschappij die bijna 180 jaar bestaat), is het een heel comfortabele manier van pendelen gebleken.
De iPad mini is mijn trouwe reisgezel: ik heb de tijd om 45 minuten lang een spannend boek te lezen. Om wat e-mail achterstand in te halen. Of om gewoon wat te dagdromen.
Een enkele keer had ik vertraging. Eén trein werd echt geschrapt. Met de auto werd enkel nog naar het station gereden. Ook naar andere steden trok ik vanuit Antwerpen met de trein.
Ik was volledig bekeerd.
Was. De vakbondsacties van 6 en 24 november hebben mij opnieuw in de auto gekregen.
En wat blijkt dan: als je buiten de spitsuren rijdt, is de auto héél comfortabel. Mijn verplaatsing van deur tot deur -met de trein toch 1u25- krimpt tot exact 43 minuten. Met de ‘cruise control’ aan is het best ontspannend, zo na halfacht ’s avonds. En ik kan de iPod loeihard laten schallen in mijn rijdende cocon.
Ik kan me niet inbeelden dat dit de uitkomst is die de actievoerende ‘maatschappelijke bewegingen’ in gedachten hadden: een absolute bekeerling, een pendelkapitalist, die zich opnieuw in de zonde van de individualistische mobiliteit dreigt te storten.
De nieuwe dienstregeling vanaf 14 december doet bovendien extra vragen rijzen omdat ons lokale station nog veel minder bediend zal worden.
Op 1, 8, 11 en 15 december zal ik in elk geval spoorloos zijn. Fijnstof tot nadenken.
Sociaal digitaal van het eerste uur. Marketing/communicatie- en mensenleider met een hart. Altijd zoekend naar waarde(n).
Filip Aerts blogt 
Geef een reactie