Neen, Tom, je kan er maar beter meteen mee kappen. Je fiets aan de wilgen hangen, of gezien de vermoedelijke restwaarde ervan: op Kapaza ermee. Tijd voor de tweeling. Lore wil ook wel eens wat.
Het scheelde niks of je had Roubaix weer gewonnen. Gelukkig is dat niet gebeurd, waarvoor eeuwige dank aan de nog kwieke bejaarde Mathew Hayman. Sinds gisteren de bekendste Australiër in Lanaken, Brasschaat aan de Maas.
Dat je niet gewonnen hebt is goed voor ons, de kijkers. De fauteuilcoureurs. De dromers.
The stuff of legends bestaat voor 50% uit succes en voor 50% uit strijd, pijn, honger en algemene tegenspoed.
Legendarische records moeten tegelijk haalbaar en onbereikbaar zijn.
Niemand kon Parijs-Roubaix meer dan 4 keer winnen. Fabian zelfs niet eens zo vaak.
Als jij stopt zal het al zeker nog minstens 5 jaar duren voor iemand daar in lukt.
Maar eigenlijk moet ook de volgende Tom Boonen sneuvelen op de meet. De magie van Roubaix wordt er alleen groter van. Net als de legende van de renner.
Je bent nu al de strafste Belgische coureur van dit millennium met een palmares om van te duizelen. Een vijfde pavé maakt je echt niet nog straffer. Je gebruikt de ontelbare kasseien nu wellicht thuis als presse papier, en die dingen maken krassen op de salontafel.
In de atletiek hebben ze nog van die records die al 20, soms 30 jaar staan zonder dat iemand opnieuw in de buurt komt. Dat is saai en ontmoedigend. Ook al is dat vaak het gevolg van reglementswijzigingen of een gezonde ‘schoonmaak’ van de huisapotheek: onbereikbare records beletten topatleten om een echte legende te worden.
Het is al godgeklaagd dat Armstrong als enige (en dat niet geheel zuiver, naar verluidt) het record van 7 Tour-overwinningen heeft doen griffelen op de Muur der Groten. De eerstvolgende die er 6 aan elkaar weet te (r/l)ijden is eraan voor de moeite: niemand vergeet die 7 van Armstrong nog.
En zonder biochemische en/of mechanische spitstechnologie gaat niemand ooit nog meer dan 5 keer de Ronde van Frankrijk winnen.
Stel dat je volgend jaar weer meedoet en per ongeluk nog zo’n straatsteen wint…
Waarom een dergelijk buitensporig en onnodig risico lopen?
Laat ons blijven dromen over Parijs-Roubaix. Zodat ik binnen 5 tot 10 jaar nog eens exact hetzelfde kan schrijven over Tiesj Benoot, 4 maal zegevierend in de vélodrôme met nog 7 podiumplaatsen erbovenop, en minstens 21 overwinningen in Harelbeke (geen onaardige koers, maar toch ook weer geen Roubaix).
Sociaal digitaal van het eerste uur. Marketing/communicatie- en mensenleider met een hart. Altijd zoekend naar waarde(n).
Filip Aerts blogt 
Plaats een reactie