De rekkenvuller (The Rockefeller)

Een sms van een onbekend nummer nodigt altijd uit tot kortstondige speculatie of zelfs zwoele dromerij. Een pikant bericht van een Olga dat door een-cijfertje-verkeerd in mijn richting biept? Een vergeten vriend uit vervlogen tijden? Alweer de Spaanse loterij gewonnen?
Niets is zo prozaïsch als een sms-bericht van een uitzendkantoor. Uit Westerlo. Een decoratiewinkel op het onvolprezen Gouden Kruispunt zoekt een rekkenvuller/winkelbediende. “Indien interesse” kan ik meteen op het telefoonummer klikken.

Mijn eerste reactie is afwijzend. Verongelijkt.

Van Chief Marketing Officer naar winkelhulpje. Het lijkt wel het scenario van een regisseur die tegendraads wil bewijzen dat Hollywood niet altijd voor het happy end gaat. “From hero to zero”. Of in het Nederlands “Van Rockefeller tot rekkenvuller”.

Goed. Ik had voor mezelf al beslist dat ik mijn blikveld zou verruimen en me niet enkel tot de evidente voortzettingen van mijn vorige functie zou beperken. Me laten verrassen. Per definitie weet je dan niet wat er komt. Dus nou niet zeuren.

En de database marketeer in mij werd erg nieuwsgierig. Op basis van welke informatie (wellicht via de verplichte inschrijving bij de VDAB?) werd ik voldoende gekwalificeerd geacht voor deze zware verantwoordelijkheid? Want laat ons eerlijk zijn: ik weet helemaal niets over het beheer van een winkel, de voorraad of het oordeelkundig plaatsen van handelswaar op rekken.

Het angstzweet breekt me uit als ik de honderden ontevreden klanten visualiseer die verdwaasd en verloren op zoek gaan naar onvindbare en foutief geprijsde decoratie voor hun knusse woonst. Ik lig aan de basis van uren vertraging in huiselijke verfraaiingsprojecten, flinke spanningen en mogelijk erger tussen winkelende echtelieden. De kinderen zeuren. De schade is straks niet te overzien.

Of doe ik de big data engine, de intelligente databank, van het uitzendkantoor tekort? Weten zij meer over mij dan ikzelf? Hoe zit dat nu weer met die cookies? En welke andere instanties delen allemaal in die kennis? Gaat straks ook het Davidsfonds achter mij aan?
Is het interimbureau dus terecht van oordeel dat ik een uitstekende winkelhulp zou kunnen betekenen? Is mijn geest wel open genoeg?

En dan neemt de ongebluste ambitie over: zou ik daar een blitzcarriere kunnen maken met mijn verstand en ondernemingszin?

Zoals in de Hollywood cinema van de jaren ’30. “Van rekkenvuller tot Rockefeller”.
Al dan niet in Charlie Chaplin kostuum.

Over filipaertsdigi

Sociaal digitaal van het eerste uur. Marketing/communicatie- en mensenleider met een hart. Altijd zoekend naar waarde(n).